Hugtakandi veggjaprýði avdúkað í Fuglafirði

Í Fuglafirði hava tey seinastu tíðina hampað og pyntað um býin, nú Margreta drotning kemur til býggja á kongaligari vitjan, eftir ætlan í morgin.

Mitt í býnum, á Muntra, er eitt nýtt veggjaprýði komið upp at hanga. Fýra myndir av kvinnum og gentum í øllum aldrum í lívinum.

Hugskotið til listaverkið eigur Soffía Nón, og tað er eisini hon, sum hevur sniðgivið myndirnar. Eitt toymi av ungum í arbeiði undir leiðslu av Marionnu Beder hevur staðið fyri at seta listaverkið upp. Í arbeiðstoyminum vóru Amy Mita Helgadóttir, Angela Allansdóttir Hjaltalin, Anna Erlingsdóttir Joensen, Dávur Klein Juul, Emma Jóhannesardóttir Toftegaard, Sámal Torkilsson.

Suffía Nón, listakvinna

Heimasíðan hjá Fuglafjarðar kommunu skrivar soleiðis um verkið:

“Verkið hugleiðir og fevnir um fleiri evnir. Yvirskipað er verkið afturlítandi og nemur við ein av okkara týðandi grundarsteinum; fiskiarbeiðið, ið gjøgnum mong ættarlið hevur borið okkara samfelag og hendan stað. Vit síggja kvinnur, eldri og yngri, arbeiða á fiskastykki, og hevur staðsetingin av verkinum sjálvsagt ein týðandi lut í valinum av myndaevninum (Fiskastykki var á økinum, har bygningurin stendur. Restir av stykkinum síggjast framvegis oman fyri bygningin, -red.). Men samstundist er verkið eisini framlítandi og setur ljós á broytingar og mótsetningar gjøgnum tey seinastu ættarliðini; unga gentan tá og nú – møguleikar tá og nú.

Verkið er eisini ein heiður til kvinnuna. Ein takkarkvøða frá nútímans gentuni til hennara ættarmóðir, ta sterku og áhaldnu kvinnuna, ið gjøgnum fleiri ættarlið var tann berandi á landi meðan menninir vóru burtur við skipi. Okkara ættarmóðir hevði nógv at síggja til. Tað var hon, ið hevði ábyrgd av og syrgdi fyri heimaarbeiðnum, børnunum, teimum gomlu og teimum sjúku í bygdini, kríatúrunum og arbeiðinum á landi. Nógvir dagar vóru henni tungir, døkkir og merktir av djúpari sorg av at missa. Tíðum var hon noydd at seta seg sjálva, sínar kenslur og høvuðbrýggj til síðis tí arbeiðið skuldi fáast frá hondini; og bar hon av teirri orsøk tignarliga sítt bløðandi hjarta í tøgn og uttan andlit.

Tað eru okkara forfedrar og -møður, ið við sleipi og tungum døgum hava borðið okkum fram til samfelagið ið vit kenna í dag. Tey stríddust og løgdu lunnar undir eina ljósari framtíð fyri tey komandi ættarliðini, og gjørdu tey hetta fyrimyndarliga. Tað er teimum at takka, at heimurin nú, við øllum hugsandi møguleikum og góðum líkindum, liggur nútímans unglinginum víðopin. Og júst tað, at tað eru unglingar ið hava latið verkið úr hondum, setur ein serligan dám á pallin og undirstrikar hugføri og hugsanina við verkinum.

Latum okkum við virðing og takksemi minnast tey, ið hava borið og bygt hendan vakra stað — ættarlið eftir ættarlið. Send eitt flúgvandi hjarta út í renslið á alheimsins lokaða ringi; vit eru øll knýtt saman, ættarlið eftir ættarlið eins og eitt vakurt perluband.”